Ya Geleceği Değil De Geçmişi Elinden Alınan Adam'a Ne Olacak?

 Belki tanıyanınız vardır. Asıl Bloğumun ismi Patates'in Kitaplığı. Kitap ve film incelemeleri yapıyordum. Ama maalesef ki depremin her şeyi elimizden almasıyla bloğumu da kaybettim. Telefonum enkaz altında kaldı ve mailime de telefon numaram olmadan ulaşamıyorum. Sağlık olsun. Cana geleceğine mala gelsin. Ama cana da geldi.

Hatay'da yaşıyordum. Memleketim değildi ama 11 yılın ardından artık memleketim diyebileceğim bir yer haline gelmişti. Tüm sevdiklerim, her şeyim, kısacası geçmişim Hatay'dı. Ben tüm geçmişimi 1 dakikada kaybettim. 

O gece bir mucize eseri kurtulduk. Uyku düzenimin gecenin 5'ine kadar uzayıp bozulması, o gece annemim ameliyat olacak olması ama aniden anestezi olmak istemeyip ameliyat masasından kalkması, o gün annemle hastaneye beraber gitmem ve annemin o gece nöbetçi olmayıp evde olması... Bunların hepsi birer mucize. O gece annemin eğer ameliyat olsaydı yatacağı hastane tamamen yıkıldı. İçindeki hiçbir görevli kurtulamadı. 

Hastaneden ayrılıp eve geldikten 15 dakika sonra depreme yakalandık. Uykuda değildik. Duvarlar üstümüze yıkıldı. Annemle kapıya kadar koşabildiğimiz için şanslıyız. Diğer tüm odalar tamamen çöktü. Demir kapı yere düştü ve bize çıkış açıldı. Üstümüzdeki tuğlaları nasıl ittiğimizi bilmiyorum. Sadece ittik. Merdivenler çöktü. Çatıya çıktık. Çatıda da ikinci bir depreme yakalandık. Orada öleceğimize emindim. Eğer bir kıyamet kopacaktıysa bu o zamandı. 

Daha sonrasında yangın merdivenlerinin açık olduğu söylendi. Tabii fayans tarzı olduğu için kaya kaya indik. Kimse birbirine yardım etmiyor ve ışık tutmuyordu. Komşumuzu bulduk o anda ve hep beraber oradan ayrıldık.

Belki sitemizin ismini haberlerden duymuşsunuzdur. Farklı Yaşam Rende Sitesi. Bizim blok içten duvarları patladı ama kurtulmak için yangın merdiveni vardı. Karşımızdaki iki bloksa tamamen tuzla buz oldu. Neredeyse tüm aileleri kaybettik maalesef. Yakınlarına baş sağlığı ve sabır diliyorum.

Kurtulduğumuza şükretmemin ardından babam geldi aklıma. Babam ise yine belki ismini duymuş olabileceğiniz Rezidans Sitesinin arkasındaki sitede oturuyordu. Tabii iletişime geçemedik. Hiçbir şeyimiz yoktu. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu ve biz çorapla kaçabilmiştik. Her yer mahşer yeri gibiydi ve sığınacak bir yer yoktu. Karşımızda oto yıkama vardı. Tüm mahalle oraya sığındık. Oto yıkamanın süslemeleri tahtadandı. Onları yakıp ateş yaktık. 2 gece dışarıda kaldık. Yardım gelmedi. En sonunda annemin arkadaşları bizi kurtardı.

Tüm o zaman boyunca babamı bekledim. Biliyordum. Gelirdi. Ne olursa olsun gelirdi. Ama haberini hiç almadım. Dua ettim. Umarım yaşıyordur, sağlıklıdır diye. Ama eğer yaşamıyorsa umarım acısız ölmüştür diye. Asla yağmayan yağmur ve asla yağmayan dolu Hatay'ı tutmuştu. Enkaz altındakiler ölmemişse bile soğuktan ölecekti. Babamın acı çekmesini istemiyordum. Ya sağlıcakla kurtulsundu ya da huzurla ölsündü. Tanrı sesimi duydu.

5 gün sonra haberini aldım. Babam vefat etmişti. Direkt olarak Tanrı onu yanına almış. Acısız bir şekilde.

Ulaşmaya çalıştık. Ulaşamadık. Farklı farklı telefonlardan aradık, sosyal medyaya ilan verdik. Ve sonucunda haberini aldık. Akrabalar geldi. Enkaz altında bulduk.

Hayatımda ilk defa bir cenazeye katıldım. Maalesef ki o da babamın cenazesiydi. 

Tanrıya şükürler olsun ki babama doydum. Benim için o dünyanın en iyi babasıydı. O kadar fedakar o kadar merhametliydi ki... Mekanı cennet olsun. Maalesef elimde kalan tek fotoğrafı profiline koyduğu ikimizin fotoğrafı. Telefonumdaydı oysa tüm fotoğraflarımız. Onla beraber hepsini kaybettim. Bana verdiği her şey, beraber geçirdiğimiz tüm o anlar enkaz altında kaldı geçmişimle beraber.

Ama şükürler olsun ki annemle kurtulabildik. Ya onu da kaybetseydim? Ya uykuda yakalansaydık çoğu kişi gibi depreme? Ya babamın binası gibi bizim binamız da tuzla buz olsaydı ve biz de çıkamasaydık? Çok fazla ya ya ya...

Taktığım birçok problemin aslında bir hiç olduğunu öğrendim bu depremde. Hiçbir şey sağlıktan önemli değilmiş. Hiçbir şey "İyi ki yaşıyorsun." cümlesi kadar ağır, hiçbir şey "Maalesef kaybettik" kadar yıkıcı değilmiş... 

Hiçbirimiz uyuyamıyoruz. Hiçbirimiz ağlayamıyoruz artık. Sadece yaşayanlar için mutlu olabiliyoruz. Babamın haberini alınca yıkıldım. Ama cenazesinde ağlayamadım bile. Dostoyevski'nin İnsancıklar kitabında dediği gibi: "Çok tuhaftı! Ağlayamadım; ama ruhum paramparça olmuştu.".

Şimdi ise kayıp acılarından ve kafamızı sokacak bir yer bulduktan sonra düşünme fırsatım oluyor. Hiçbir şey kalmadı. 400'ün üstünde kitabım, kedim, fotoğraf makinem, evim, yurdum, "memleketim"...

Oğuz Atay'ın "Tutunamayanlar" kitabını buldum bir akrabadan. Kendisi beni kırmayıp bana verdi. İlk kitabımı almış oldum. Onun ön sözünde "Geleceği Elinden Alınan Adam" adındaki bir biyografisinden bahsediliyordu. Çok ironikti. Benim de geçmişim elimden alınmıştı. Hangimizin durumu daha kötüydü? Geçmişin yoksa bir geleceğin olabilir miydi? Geleceğin yoksa geçmişinin bir manası olur muydu peki? İnsan aslında hep geçmişte yaşar. O halde hiçbir zaman gelecek diye bir şey olmaz. Bizim geleceğimiz olacak mı?

İleride bırakacağım tek mirasım kitaplarım, kitaplığım derdim sürekli. Şimdi o da yok. 

Tanrı bana daha ömür verirse belki tekrardan bir kitaplığım olur. Tekrardan bir sürü kitap biriktiririm. Belki geçmişimi şimdiyle ve gelecekle birleştirebilirim. Ama şu anlık sadece şükrediyorum. Tutunamayanlar'da da geçtiği gibi: "Güzel bir gün ve ben yaşıyorum.".

Şimdilik sadece içimi dökmek istedim. Yeni bir başlangıç yapmak istedim. Kaybettiğim şeyleri toparlamak istedim. Anıları dökecek, somut bir dayanak istedim. Çünkü Sartre'nin de dediği gibi: "Ben geçmişimi nerede saklayacağım? Geçmişinizi cebinizde saklayamazsınız. Onu koyacak bir eviniz olmalı. Gövdemden başka bir şeyim yok benim. Yapayalnız bir adam, salt gövdesiyle anıları durdurup saklayamaz. Anılar üzerinden geçip gider onun. Ama yakınmamalıyım. Çünkü özgür olmaktan başka şey istememiştim."

Herkese geçmiş olsun diyor, tekrardan yakınlarını kaybedenlere baş sağlığı ve sabır diliyorum. Yaşadığınız anın kıymetini bilin, birini seviyorsanız ona onu sevdiğinizi söyleyin, bir şeyden rahatsız oluyorsanız bunu dile getirin. Hayat o kadar kısa ki. Sıkıca sarılın herkese, öpün, koklayın. Anı biriktirin bolca. Gözünüzde bir şeyler bırakmayın. Gezin, okuyun, öğrenin. Nasıl bir yaşam istiyorsanız onun için çalışın. Çünkü unutmayın, her şeyinizi 1 dakikada kaybedebilirsiniz. Bu her şeye yaşamınız da dahil. Sizleri seviyorum, hoşça kalın.